Pięć lat formacji w seminarium – niezliczone Msze św., spowiedzi, wykłady, egzaminy, momenty kryzysu i euforii, wzloty i upadki. Warto jednak było wytrwać. W sobotę 12 maja w częstochowskiej Bazylice Archikatedralnej bp Andrzej Przybylski udzielił święceń diakonatu dziewięciu klerykom V roku z Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Częstochowskiej.
Święcenia są bardzo radosną uroczystością, o czym wspomniał rektor częstochowskiego seminarium, ks. dr Grzegorz Szumera:
– Cieszymy się z powołania każdego z tych dziewięciu mężczyzn. Święcenia diakonatu to radość dla Kościoła częstochowskiego. Nowym diakonom trzeba życzyć otwarcia na działanie Ducha Świętego i tego, aby żyli diakonatem, czyli służbą.
W homilii bp Andrzej Przybylski kilkukrotnie bardzo mocno podkreślał, że zadaniem diakona jest służba:
– Nie dla kapłaństwa, ale dla posługi nakłada się ręce podczas święceń diakonatu. Nie chodzi tu o to, aby wyświęconym dzisiaj diakonom zamknąć drogę do kapłaństwa, ale o budowanie ich przyszłego kapłaństwa na właściwym fundamencie. (…) Formalnie będziecie diakonami pewnie tylko rok, ale tak naprawdę macie nimi być zawsze.
Powyższe pouczenie bp Przybylski zilustrował wymownym przykładem:
– Podczas Soboru Watykańskiego II, na rozpoczęcie jednej z jego sesji, odbywało się nabożeństwo słowa. Ku zaskoczeniu wszystkich w uroczystej procesji z wzniesioną wysoko księgą Pisma Świętego, zamiast diakona szedł sam papież Paweł VI. Po zakończonej modlitwie jeden z liturgistów delikatnie zwrócił papieżowi uwagę, że ta czynność, według przepisów liturgicznych, należy do diakona, a nie do papieża. Bł. Paweł VI miał odpowiedzieć wyraźnie i zdecydowanie: <<Nawet jeśli dziś jestem papieżem, to nigdy nie przestałem być diakonem!>>
– Wiecie dobrze, że diakonia to po prostu służba – kontynuował bp Andrzej Przybylski, zwracając się do kandydatów na diakonów. – Idziecie na służbę i to służbę nie byle jaką, w której chodzi o zbawienie dusz! Od tej chwili aż do ostatniego tchnienia powinniście przyjąć postawę sługi. (…) Jeśli kapłan ma być drugim Chrystusem, alter Christus, to musi być najpierw diakonem, czyli Chrystusem-Sługą, bo Jezus <<nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu>> (Mt 20, 28).
Bp Przybylski zakończył homilię następująco:
– Bądźcie pewni i szczęśliwi, że budując życie i kapłaństwo na służbie, nie tylko nie przegracie, ale zasłużycie na chwałę Boga i ludzi.
Po homilii kandydaci do święceń diakonatu złożyli przyrzeczenia: posłuszeństwa ordynariuszowi, zachowania celibatu oraz sprawowania liturgii godzin. Następnie odśpiewano Litanię do Wszystkich Świętych. W tym czasie kandydaci do święceń leżeli przed ołtarzem. Wreszcie bp Andrzej Przybylski odmówił modlitwę święceń, po której nowo wyświęceni diakoni założyli właściwe im szaty, czyli stułę i dalmatykę. Ks. bp wręczył również każdemu z diakonów księgę Ewangelii, mówiąc: Przyjmij Chrystusową Ewangelię, której głosicielem się stałeś; wierz w to, co będziesz czytać, nauczaj tego, w co uwierzysz, i pełnij to, czego będziesz nauczać. Na zakończenie obrzędu święceń biskup Przybylski oraz koncelebransi przekazali nowo wyświęconym pocałunek pokoju.
Zaraz po zakończeniu Mszy św. rozmawialiśmy z Michałem Płocharskim, jednym z nowo wyświęconych diakonów:
– To naprawdę niesamowite uczucie być diakonem. Bóg chce nas mieć w tym miejscu, więc jesteśmy. Obok służby przy ołtarzu, jak to wybrzmiało w modlitwie święceń, będziemy służyć chorym, wspólnocie seminaryjnej i naszym rodzinnym parafiom. Chyba najbardziej cieszymy się z tego, że możemy głosić słowo Boże i szafować sakramentami.
Podczas liturgii o śpiew zatroszczył się chór Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Częstochowskiej, którym kierował ks. Marek Cisowski, oraz schola liturgiczna „Domine Jesu” pod kierunkiem ks. Mateusza Ociepki. Komentarze liturgiczne wygłosił ks. prof. Kazimierz Szymonik.
Bezpośrednim przygotowaniem do święceń diakonatu były rekolekcje, które poprowadził ks. dr. Remigiusz Lota, ojciec duchowny z częstochowskiego seminarium. Rekolekcje odbyły się w Domu Rekolekcyjnym Święta Puszcza w Olsztynie k. Częstochowy.
12 maja 2018 r. święcenia diakonatu przyjęli:
1. Kamil Bijata z Parafii św. Brata Alberta Chmielowskiego w Częstochowie;
2. Marek Gajownik z Parafii Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu (diecezja radomska);
3. Mateusz Olejnik z Parafii św. Andrzeja Boboli w Masłowicach;
4. Michał Pazera z Parafii Świętych Apostołów Filipa i Jakuba w Skomlinie;
5. Michał Pierzchała z Parafii Narodzenia NMP w Myszkowie;
6. Mateusz Pilarski z Parafii Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika w Mokrsku;
7. Michał Płocharski z Parafii NMP Królowej Polski w Zawierciu;
8. Michał Szarek z Parafii Świętej Anny w Myszkowie;
9. Marek Szczepańczyk z Parafii Świętego Jana Berchmansa w Gorzkowie-Trzebniowie.
Posługa diakonatu istnieje w Kościele od jego początków. Obecnie diakon Kościoła katolickiego może m.in.: odczytywać Ewangelię, głosić kazania i homilie, udzielać Komunii św., błogosławić, udzielać sakramentu chrztu św., błogosławić związki małżeńskie i przewodniczyć obrzędom pogrzebu.
MO
wykorzystano informacje ze strony www.archiczest.pl
