W II niedzielę po Zmartwychwstaniu Pańskim przeżywamy tzw. przewodnią niedzielę powszechnie nazywaną także białą niedzielą. Nazwa wskazuje na kolor szat liturgicznych i kolor szat katechumenów ochrzczonych w Wigilię Paschalną. W białych szatach chodzili oni przez cały tydzień od Wielkiej Nocy i zdejmowali je dopiero na zakończenie oktawy w następną niedzielę po Wielkiej Niedzieli.
W przewodnią niedzielę obchodzimy również Święto Miłosierdzia Bożego. Po raz pierwszy o ustanowieniu tego święta mówił Pan Jezus w objawieniu św. siostrze Faustynie w Płocku w 1931 roku, gdy przekazywał swą wolę, co do powstania obrazu:
Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy; ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia (Dz.49).
Pierwsza niedziela po Wielkanocy jako święto Miłosierdzia Bożego ma swój głęboki sens teologiczny. Istnieje bowiem pomiędzy wielkanocną tajemnicą Odkupienia a tajemnicą miłosierdzia Bożego ścisły związek. Święto Bożego Miłosierdzia jest nie tylko dniem szczególnego uwielbienia Boga w tajemnicy miłosierdzia, ale także czasem łaski dla wszystkich ludzi.
Pragnę – powiedział Pan Jezus – aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników (Dz.699).
Kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia – powiedział Chrystus – ten dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar (Dz.300).
W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia mojego; (. . .) niech się nie lęka zbliżyć do mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat (Dz.699).
Podczas kanonizacji św. Faustyny w 2000 roku Jan Paweł II ogłosił II Niedzielę wielkanocną jako Święto Miłosierdzia Bożego dla całego Kościoła. Aby owocnie skorzystać z łask obiecanych na ten dzień trzeba wypełnić następujące warunki: ufność w dobroć Boga i czynna miłość bliźniego oraz być w stanie łaski uświęcającej i godnie przyjąć Komunię świętą.