Veritati et Caritati to tytuł serii wydawniczej, której X tom ukazał się niedawno. Promocja miała miejsce 18 stycznia w Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie. Najnowszy numer periodyku filozoficzno-teologicznego jest jednocześnie Księgą Jubileuszową poświęconą osobie abp. seniora Stanisława Nowaka.
Abp Stanisław Nowak świętuje 60-lecie swojego kapłaństwa. Tytuł „Veritati et caritati” oznacza z łaciny „Prawdę i miłość”. O przesłaniu tej prawdy i miłości mówił podczas promocyjnego spotkania metropolita częstochowski abp Wacław Depo:
– Te dwa bardzo ważne fundamenty naszej wiary chrześcijańskiej bardzo pięknie streszczają się w haśle ks. abp. Stanisława, który wybrał “Z Tobą pod krzyżem stać”. Maryja, która podprowadza nas do Chrystusa, który jest objawieniem miłości Ojca, jest jednocześnie dla nas prawdą drogą i życiem.
A co sam dostojny Jubilat rozumie poprzez te dwa słowa?
– Prawda, którą osiągamy dzięki rozumowi, dzięki wierze, a znowu miłość wtedy, gdy się angażujemy i przyjmujemy Prawdę całą swoją istotą. Kiedy przyjmujemy Słowo Boże, wtedy dotykamy jakoś miłości. Miłość jest najważniejsza. Jest to coś, co osiąga się wiarą.
Uroczystości towarzyszyło odczytanie Laudacji na cześć abp Stanisława Nowaka, autorstwa ks. Mariana Dudy. Tekst Laudacji można prezentujemy poniżej:
LAUDACJA
NA CZEŚĆ JEGO EKSCELENCJI
KSIĘDZA ARCYBISKUPA
DRA STANISŁAWA NOWAKA
IV. BISKUPA CZĘSTOCHOWSKIEGO
ORAZ I. ARCYBISKUPA METROPOLITY CZĘSTOCHOWSKIEGO
Z OKAZJI PROMOCJI X TOMU
PERIODYKU FILOZOFICZNO-TEOLOGICZNEGO
WYŻSZEGO INSTYTUTU TEOLOGICZNEGO W CZĘSTOCHOWIE
„VERITAI ET CARITATI”
POŚWIĘCONEGO JEGO OSOBIE
Z RACJI 60-LECIA KAPŁAŃSTWA
Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie Jubilacie,
Ekscelencjo, Księże Arcybiskupie Metropolito,
Szanowni Księża Profesorowie na czele z Ks. Dyrektorem Instytutu,
Drodzy Studenci i Absolwenci,
Szanowne Grono zaproszonych Gości
W jakim kluczu odczytać ludzkie życie, aby ukazało się nam ono w całej swej prawdzie? Oto pytanie, które stawiamy sobie, gdy mamy wypowiedzieć kilka słów Laudacji ku czci naszego Dostojnego Jubilata z okazji promocji X. Tomu Periodyku „Veritati et Caritati”, którego Dostojny Jubilat jest założycielem, a który to Tom stanowi Księgę Jubileuszową z racji 60. Jego kapłaństwa.
Klucz taki został nam dany po wsze czasy w Ewangelii św. Jana Apostoła: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna Swojego Jednorodzonego dał” (3,16). A w Swoim Synu Bóg dał nam osobę każdego człowieka, „bo prze Niego wszystko zostało stworzone”. Bóg kocha nas, obdarzając nas, na pierwszym miejscu Sobą w swoim Synu, a w Nim każdą osobą, którą stawia na naszej drodze, ubogacając ją swoimi łaskami. Lecz nie dzieje się to nigdy przez przypadek, ubogaca nas Pan zawsze daną osobą, zawsze z miłości, a zarazem czyni nas odpowiedzialnymi za przyjęcie jej, jako posłanej do nas przez Niego. W tym więc kluczu daru pragniemy odczytać 60-lecie posługi kapłańskiej Księdza Arcybiskupa Stanisława.
1. Bardzo obficie ubogacany przez Pana
Myśląc o ubogaceniu naszego Jubilata przez Pana na pierwszym miejscu myślimy o darze długiego życia, którym się cieszy, nie rezygnując z aktywnej posługi pasterskiej. I oby tak było jak najdłużej. Żaden biskup częstochowski nie dostał tak długiego czasu: i życia posługi. To przecież łaska.
Ubogacony swoją szlachetną, choć skromną rodziną Józefa i Katarzyny – syn Ziemi Krakowskiej, urodzony w Jeziorzanach 11 lipca 1958 roku, otrzymał dar życia Bożego przez sakrament chrztu św. w sławnej parafii Lisieckiej, w której też wzrastał w mądrości w łasce u Boga i ludzi.
Absolwent elitarnego krakowskiego Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego, do którego uczęszczał w latach 1949-1953, obdarzony łaską powołania kapłańskiego wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego, gdzie w latach 1953-1958 formował się do kapłaństwa w krakowskim środowisku teologicznym, a zarazem mieście świętych. W Królewskiej Katedrze na Wawelu w dniu 22 czerwca 1958 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abpa Eugeniusza Baziaka i wybrał się do pracy w Winnicy Pańskiej. Jako wikariusz i prefekt posługiwał w latach 1958-1963 w podhalańskich parafiach: Choczni, Ludźmierzu i Rogożniku, gdzie zorganizował nową placówkę duszpasterską.
Pięciolecie pierwocin kapłańskich w duszpasterstwie parafialnym był zaledwie preludium do kolejnego ważnego etapu posługi kapłańskiej w Kościele Krakowskim, a mianowicie – służbie formacji do kapłaństwa. Najpierw pełnił funkcję drugiego ojca duchownego alumnów w latach 1963-67. Następnie skierowany przez metropolitę krakowskiego K. Wojtyłę na studia w Instytucie Katolickim w Paryżu, pogłębiał swoją wiedzę i duchowość w latach 1967-1971, gdzie też obronił doktorat nt. „Koncepcja kapłaństwa w Szkole Francuskiej w pierwszej połowie XVII wieku”. Po powrocie ze studiów kontynuował posługę w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie, jako pierwszy ojciec duchowny alumnów (1971-1979), wreszcie jako rektor Seminarium (1979-1984).
W tym czasie angażował się w życie Kościoła Krakowskiego, zwłaszcza w trwający wówczas Synod Archidiecezji i Metropolii Krakowskiej, a także jako wykładowca teologii duchowości na miejscowym Wydziale Teologicznym. W dowód uznania dla jego gorliwości kapłańskiej został wprowadzony do Gremium Przeświętej Kapituły Metropolitalnej na Wawelu oraz odznaczony przez Ojca św. godnością Jego Kapelan Honorowego.
Jak więc widać obficie ubogaciło naszego Jubilata i duchowo i naukowo krakowskie środowisko teologiczne, naukowy ośrodek paryski i bogate dziedzictwo Kościoła Krakowskiego.
Jednak Bóg jest zawsze szczodry w udzielaniu łaski, obsypuje nas nimi nadobficie i wciąż na nowo nas nimi zaskakuje. W dniu 8 września 1984 roku Ojciec św. Jan Paweł II wybrał ks. Stanisława Nowaka na biskupa diecezjalnego, osieroconej diecezji częstochowskiej. Prekonizowany w dniu 26 października tegoż roku, pełnią kapłaństwa został ubogacany w dniu 25 listopada 1984 roku w Częstochowskiej Bazylice Katedralnej, by następnego dnia – 26 listopada przejąć rządy w powierzonej mu diecezji. I odtąd wierny raz zaślubionemu Kościołowi przez kolejnych 27 lat był ubogacany przez Jezusa Chrystusa – Dobrego Pasterza we wszelkie potrzebne łaski, by Mu wiernie służyć stojąc z Maryją Iuxta crucem.
Jego pasterskie serce ubogacone przez łaskę sakry biskupiej poszerzało się nieustannie także na posługę wobec Kościoła w Polsce. W ramach prac Episkopatu Polski był w latach 1989–1996 przewodniczącym Komisji Maryjnej. Ponadto został przewodniczącym Zespołu ds. Sanktuariów i Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji oraz wiceprzewodniczącym Komisji ds. Seminariów Duchownych. Wszedł w skład Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Duchowieństwa i Komisji ds. Powołań Duchownych. Został delegatem ds. Egzorcystów w Polsce. Przewodniczył także Komisji Mieszanej Biskupów i Wyższych Przełożonych Zakonnych.
Otworzył się także na posługę wobec Kościoła Powszechnego W 1990 i 1994 roku brał udział w obradach Synodu Biskupów w Rzymie. W latach 1994–2001 był stałym członkiem Sekretariatu Synodu Biskupów. 24 czerwca 2004 papież Jan Paweł II ustanowił go drugim wiceprzewodniczącym Papieskiej Akademii Niepokalanej.
Nasz Dostojny Jubilat jest i nadal ubogacany mocą z wysoka, która „w słabości się doskonali”, aby nadal być do naszej dyspozycji, czego dobitnym przykładem był z jego strony heroiczny udział w roku ubiegłym w „Pielgrzymce serc i stóp kapłańskich” w dziesięciu dekanatach.
2. Ubogacony ubogacał i nadal ubogaca nas
Tak bogato ubogacony i wciąż ubogacany, przyjmujący i wykorzystujący łaskę kapłaństwa i biskupstwa, ubogacał ksiądz Arcybiskup-Jubilat najpierw swój rodzimy Kościół Krakowski, szczególnie formując do kapłaństwa setki sług Pańskich, a następnie od 1984 roku dany mu jako Oblubienicę – Kościół Częstochowski. O tych owocach pasterzowania ubogacających nasz Kościół powiedziano i napisano już wystarczająco dużo z okazji i 50-lecia Jego kapłaństwa, 25-lecia święceń biskupich i posługi Kościołowi Częstochowskiemu i innych okazji. Tutaj tylko przypomnijmy najważniejsze dobra duchowe, które otrzymaliśmy od Boga za pośrednictwem NMP przez Jego posługę.
Jak powszechnie wiadomo czasy posługi naszego Jubilata nie były czasami zwykłymi. Były to czasy przełomu już nie tylko wieków, ale Tysiącleci. Działał on w kontekście końcowych lat komunizmu (1984-1989) oraz przemian demokratycznych związanych z Okrągłym Stołem oraz budową tzw. III Rzeczypospolitej (1989-2011). Kontynuował dzieło rozwoju sieci parafialnej i dekanalnej. Utworzył w sumie 132 placówki duszpasterskie, w tym: 95 parafii z własnej inicjatywy i 2 rektoraty. W wypadku innych 35 parafii zatwierdził dekretami erekcyjnymi wikariaty terenowe i ośrodki duszpasterskie ustanowione wcześniej przez bpa S. Barełę. Zreorganizował sieć dekanalną, tworząc sześć nowych dekanatów (koziegłowski, Podwyższenia Krzyża św. w Częstochowie, miedźnowski, św. Antoniego z Padwy w Częstochowie, mokrski i mykanowski), tak, że po podziale diecezji w roku 1992 w jej nowych granicach jest ich obecnie 36.
Za swoich rządów nasz Dostojny Jubilat sfinalizował dzieło II Synodu Diecezji Częstochowskiej (wznowiony 27 lutego 1985 r., a zakończony w dniu 23 listopada 1986 r.). Jako owoc II Krajowego Kongresu Eucharystycznego oraz w nawiązaniu do przedwojennych kongresów, zorganizowanych przez bpa T. Kubinę, odbył 7 lokalnych kongresów eucharystycznych. Wprowadził w dniu 8 grudnia 1987 r. nieustanną adorację Najświętszego Sakramentu w diecezji, obowiązującą od 1 stycznia 1988 r. (tzw. doba eucharystyczna). Ustanowił wiele kaplic i kościołów, gdzie trwa do dzisiaj całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu). Odbył wiele pielgrzymek diecezjalnych do europejskich sanktuariów maryjnych i świętych.
W dniu 1 września 1990 r. wskutek powrotu lekcji religii do szkół publicznych, zorganizowano katechezę szkolną w szkołach na terenie całej diecezji. Powołał wówczas do życia Archidiecezjalne Kolegium Teologicznego (1993), celem kształcenia katechetów świeckich i zakonnych, a także Katolicki Uniwersytet Ludowy dla propagowania katolickiej nauki społecznej w regionach rolniczych (1994) oraz Wspólnoty Duszpasterskie „Nazaret – Ewangelia pracy” (1988), celem ewangelizacji świata pracy. Utworzono również Studium Duchowości Chrześcijańskiej i Studium Katolickiej Nauki Społecznej przy Instytucie Teologicznym (2000). W latach 2007-2011 Instytut Teologiczny w Częstochowie otrzymał na mocy Jego dekretu za patronkę NMP Stolicę Mądrości oraz został ubogacony o wiele nowych możliwości formacji w ramach tzw. studiów okołoinstytutowych. Powołał do istnienia Wydawnictwo WIT oraz periodyk „Veritati Caritati” – 2007. Rozwinięto ponadto w tym okresie duszpasterstwo rodzin, zwłaszcza przez sieć parafialnych poradni rodzinnych oraz tzw. PREKANY (przygotowania do małżeństwa w poszczególnych dekanatach), KANY (duszpasterstwo małżeństw i rodzin) i Ruch „Domowego Kościoła”.
Ponadto szczególnym jego pasterskim priorytetem była stała formacja kapłanów, którą prowadził osobiście w czasie dorocznych dni skupienia dla wszystkich księży na początku Wielkiego Postu, a także ustanowiona przez niego struktura stałej formacji kapłańskiej według kategorii wiekowej.
Ważniejszymi wydarzeniami w diecezji skali ogólnokościelnej i ogólnopolskiej, jakie przypadły na okres rządów naszego Jubilata były: czterokrotna wizyta papieża Jana Pawła II na Jasną Górę (1987, 1991, 1997, 1999) oraz wizyta Benedykta XVI (2006).
Jednym z najważniejszych wydarzeń historiozbawczych w historii diecezji za jego rządów stał się VI Światowy Dzień Młodzieży pod przewodnictwem Ojca św. Jana Pawła II dniach 14-15 sierpnia 1991 r., który miał miejsce w Częstochowie na Jasnej Górze i który zgromadził blisko 2 miliony młodzieży szczególnie z krajów byłego ZSRR. Inne ważne wydarzenia na przełomie tysiącleci to: II Kongres Eucharystyczny ze Stacją w Częstochowie (1987), II Światowy Dzień Chorego (1994), Ustanowienie Archidiecezjalnej Rady Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich (1995), Nawiedzenie figury NMP Fatimskiej w archidiecezji (1995), Nawiedzenie figury Dziewicy z Nazaretu (1999), Beatyfikacja pierwszych męczenników Częstochowskich bł. ks. Ludwika Rocha Gietyngiera i bł. ks. Maksymiliana Binkiewicza w dniu 13 czerwca 1999 r., dokonana w Warszawie przez Ojca św. Jana Pawła II, beatyfikacja bł. s. Marii Kanuty Chrobot w roku 2000 w Rzymie, I Diecezjalny Kongres Trzeźwości (1991) Międzynarodowy Kongres Mariologiczno-Maryjny (1996), Przygotowanie całej archidiecezji do Jubileuszu 2000-lecia Chrześcijaństwa przez misje w poszczególnych parafiach w czterech regionach w kolejnych czterech latach (1996-1999) i jego przeżywanie w katedrze częstochowskiej poprzez pielgrzymowanie do niej wszystkich wspólnot personalnych i terytorialnych archidiecezji, Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny w Częstochowie (2005) pod hasłem „Panie, zostań z Ludem Bożym Archidiecezji Częstochowskiej” i wreszcie dwie peregrynacje połączone z misjami parafialnymi: Peregrynacja Obrazu Jezusa Miłosiernego (2002-2003) oraz Peregrynacja Relikwii Krzyża Świętego i repliki Krzyża Katedralnego (2010-2011).
Nasz Dostojny Pasterz popierał apostolstwo przez środki społecznego przekazu. Tygodnik katolicki „Niedziela” stał się w tym czasie, dzięki zabiegom ks. Ireneusza Skubisia, tygodnikiem ogólnopolskim z 17 mutacjami diecezjalnymi. Erygował kanonicznie w dniu 3 maja 1992 r. Katolicką Rozgłośnię Radiową Archidiecezji Częstochowskiej „Fiat”, zainicjowaną 10 sierpnia 1991 r. jako radio na użytek VI Światowego Dnia Młodzieży. W ramach szerzenia kultu maryjnego kontynuował dzieło koronacji łaskami słynących wizerunków NMP. Koronami papieskimi w tym czasie zostały ozdobione wizerunki NMP w Myszkowie-Mrzygłodzie (1996), Pajęcznie (2005) i Bęczkowicach (2007), natomiast koronami biskupimi w Mstowie (2000), Dankowie (2002), Kłobucku (2004) i Rudzie (2006). Założył ponadto Kalwarię Praszkowską (2004) i odnowił takąż w Wąsoszu (1993). Ustanowił liczne sanktuaria lokalne: pasyjne, maryjne i ku czci świętych, na czele z sanktuarium Świętej Rodziny w archikatedrze częstochowskiej (1997).
W okresie jego rządów dokonało się dzieło dokończenia budowy rozpoczętego za Poprzednika gmachu Seminarium Duchownego w Częstochowie przy ul. św. Barbary 41. Poświęcenia nowego gmachu dokonał Ojciec św. Jan Paweł II w dniu 15 sierpnia 1991 r. W tymże roku dekretem z dnia 3 października zostało Seminarium przeniesienie z Krakowa do Częstochowy. W następnych latach projekt budowy został całkowicie zrealizowany, poświęcony i oddany do użytku wraz z obszernym kościołem seminaryjnym pw. Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego kapłana oraz kompleksem gmachów przy ul. św. Barbary 41, stanowiący zaplecze dla instytucji diecezjalnych,
Także bazylika archikatedralna została otoczona przez niego szczególną troską, mającą na celu jej dokończenie oraz gruntowny remont i docelowe wyposażenie. Wzmocniono wówczas jej konstrukcję, a następnie podjęto się dzieła wzniesienia dwóch wież (1997) i poddano remontowi jej wnętrze, urządzając na nowo prezbiterium wraz z nowym posoborowym ołtarzem. Założono też mozaiki wokół krzyża katedralnego oraz wejścia do kaplicy Najświętszego Sakramentu, urządzono 4 nowe kaplice, wstawiono 12 witraży w nawie głównej, wyremontowano i całkowicie na nowo urządzono kryptę grobową biskupów częstochowskich.
Wzniesiono w tym okresie także ważne obiekty dla instytucji diecezjalnych: Dom Katedralny przy ul. Ogrodowej, będący siedzibą Wydawnictwa „Regina Poloniae” oraz Radia „Fiat”, Dom Samotnej Matki w Żarkach(1989), Dom Pana Jezusa Miłosiernego przy ul. Dobrzyńskiej w Częstochowie, Dom Rekolekcyjny w Olsztynie k/Częstochowy, poświęcony 14 grudnia 1991 r., Dom Dobroczynności w Częstochowie przy ul. Staszica, poświęcony w 1999 r. Poddano także gruntownemu remontowi oraz rozbudowie gmach Niższego Seminarium Duchownego w Częstochowie. Urządzono kryptę grobową biskupów pomocniczych w podziemiach kościoła Zmartwychwstania Pańskiego w Tajemnicy „Emaus” na cmentarzu Kule.
Korzystając z możliwości wolnego zakładania stowarzyszeń kościelnych, jaka otworzyła się po upadku systemu komunistycznego, ponownie erygował organizacje, jakie działały przed wojną na czele z Akcję Katolicką (1996), KSM (1990), Caritas (1989). Powstały także zupełnie nowe jak: Katolicki Związek Akademicki „Emaus” (1988), Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Unia Laikatu Katolickiego (1990). Uruchomiono stołówki dla ubogich: w parafii katedralnej św. Rodziny w Częstochowa, w parafii św. Józefa w Częstochowie, przy Dziele Bożego Miłosierdzia w Częstochowie, w parafii św. Lamberta w Radomsku, w parafii Wniebowzięcia NMP w Sosnowcu, czy też dla studentów w Sosnowcu (ul. Krzywa). Powstał również Arcybiskupi Komitet Wsparcia Bezrobotnych (2002).
W dniu 25 marca 1992 r. papież Jan Paweł II, wskutek nowego podziału administracyjnego Kościoła w Polsce, podniósł diecezję częstochowską do rangi archidiecezji oraz ustanowił Częstochowską Prowincję Kościelną (metropolię). Jej pierwszym arcybiskupem metropolitą został mianowany nasz Dostojny Jubilat. Przyjęcie paliusza przez nowego arcybiskupa odbyło się 29 czerwca 1992 r. Od tego czasu ustanowiono w archidiecezji kapitułę kolegiacką Zawierciańsko-Żarecką (1997) przy kościele św. Apostołów Piotra i Pawła w Zawierciu (od 2009 r. Bazylika Mniejsza) i kapitułę kolegiacką Radomszczańską (2000) przy kościele św. Lamberta w Radomsku.
Należy wspomnieć również o tym, że w szczególny sposób ubogacał nas Ksiądz Arcybiskup słowem pisanym, zarówno swymi tak bardzo cenionymi przez księży i diecezjan, Listów Pasterskich, jak i bogatą twórczością teologiczną z zakresu teologii moralnej i duchowości zawierającą kilkanaście książek oraz kilkaset artykułów naukowych i popularnych.
W dniu 29 grudnia 2011 r. papież Benedykt XVI przyjął rezygnację Ks. abpa Stanisława Nowaka z urzędu arcybiskupa i metropolity częstochowskiego, złożoną w związku z ukończeniem przez Niego prawem kościelnym wieku i mianował go administratorem apostolskim, do czasu, objęcia rządów przez nowego Pasterza, co nastąpiło w 2 lutego 2012 r.
Jako arcybiskup senior nadal czynnie uczestniczy w życiu archidiecezji, posługując przy różnych okazjach w poszczególnych wspólnotach parafialnych i sanktuariach.
3. Klucz do odczytania posługi według samego Jubilata
Sam nasz Dostojny Jubilat daje nam potrójny klucz do odczytania swojej posługi. Posłużmy się więc Jego słowami, aby dotrzeć do tego, co kryje się w Jego sercu pasterskim, które przed nami otwiera:
a. Klucz łaski
To podstawowy klucz, z którego Ksiądz Arcybiskup Jubilat zdaje sobie zawsze sprawę i w którym odczytuje swoje kapłańskie, a zwłaszcza biskupie życie. W swoich wspomnieniach zatytułowanych „Iuxta crucem Tecum stare” napisał: „Wyznaję więc, że w moim posługiwaniu Kościołowi częstochowskiemu wszystko było łaską i wyrazem przejawem wielkiego miłosierdzia Bożego”. „Z łaski tej trzeba było koniecznie skorzystać”. „Dlatego za wielką łaskę, a nie moją zasługę mogę sobie poczytywać możliwość wznoszenia i dokończenia budowli o charakterze ogólnodiecezjalnym, na które to dzieła diecezja czekała od samego swego zaistnienia”. „Uważam to za wielką łaskę, że mogłem się przyczynić do zaistnienia tylu parafii. Parafia bowiem to wielkie dobro typu religijnego i duchowego, ale też kulturowego”.
„Za łaskę sobie poczytuję, ten okres mojej posługi, gdy pod gołym niebem, na placach budowy, na fundamentach wznoszonych świątyń, czy w prowizorycznych barakach mogłem odprawiać msze św., dokonywać obrzędów poświęcenia, czy ogłaszać uroczyście dekrety powstania pa-rafii”. „Dziękuję mu za łaskę przygotowania mu wraz z moimi księżmi i wiernymi tylu przestrzeni różnorakich wspólnot i obiektów sakralnych, w których mógł pośród nas zamieszkać, do nas przemawiać, i prowadzić nas po drogach zbawienia, ludzkimi drogami naszych miast, miasteczek i wiosek”.
b. klucz pokory
Dając pierwszeństwo łasce, gdyż „wszystko jest łaską”, na swoje osiągnięcia pasterskie patrzył w duchu pokory, przypisując je Bogu i dobrym ludziom, którzy go wspomagali. Stąd rozpoczynając swoje wspomnienia pasterza pisał:
„Z wiarą, a zarazem z pokorą, zbliżam się jako czwarty biskup częstochowski (1984-1992) i zarazem pierwszy arcybiskup metropolita częstochowski (1992-2011) do przedstawienia działalności historio-zbawczej Kościoła częstochowskiego na przełomie Drugiego i Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa”.
W duchu pokornej uległości przyjął powołanie biskupie, gdy wyznawał: „Trzeba z pokorą przyznać, że człowiek jest onieśmielony Misterium Ecclesiae. Do czegoś tak wielkiego nigdy w pełni nie dorasta. Zawsze czuje się małym, biednym człowiekiem. Lecz tę prawdę o Kościele i naszej misji w nim trzeba było pokornie przyjąć, odpowiadając na powołanie biskupie. Ale równocześnie z pokorą powtarzać za Adamem Mickiewiczem: „Kimże ja jestem przed Twoim obliczem? Prochem i niczem; Ale gdym Tobie moją nicość wyspowiadał, Ja, proch, będę z Panem gadał” (Dziady, Scena V: W celi ks. Piotra)”.
Daleki jest też nasz Jubilat od przypisywania sobie zasług „Za Ewangelią powtarzam słowa samego Jezusa Chrystusa: „Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać” (Łk, 17,10). Stwierdzam nawet z pokorą, że powinienem uczynić o wiele więcej i lepiej. Stąd mnie przynależy tylko skrucha i prośba o przebaczenie, skierowana do naszego Pana, a tylko Jemu cała chwała”.
c. klucz radykalizmu
Świadomy obdarowania łaską oraz w postawie pokory wobec wielkich dzieł Bożych, które dokonywały się za jego posługi, wyznaje, że odpowiedzią na to wszystko z jego strony winien być radykalizm. Stąd zwierza się nam:
„Cały w Twoich rękach mój Ojcze, pełen miłosierdzia, Cały Twój, Jezu, mój Odkupicielu”, Cały Twój i do Twojej dyspozycji Duchu Święty Pocieszycielu. Z takiego nastawienia ducha wynika oczywisty radykalizm życia i posługi biskupiej. Chrystus winien być wszystkim dla biskupa, powtarzam sobie, a jak Chrystus, to i Kościół, a w szczególności Kościół partykularny, z którym najściślej się wiąże w swej specjalnej misji wywodzącej się z sakramentu święceń biskupich. Biskup jest więc w świetle wiary oblubieńcem Chrystusa i Kościoła. Jezus Chrystus i jego Kościół jest i winien być dla biskupa „całym światem”. Dlatego biskup powinien dać Kościołowi, któremu przewodzi wszystko, co ma; całe życie, a nawet śmierć. Należało więc Kościołowi częstochowskiemu już od początku oddać wszystko, a w Częstochowie szczególnie należało oddać wszystko w duchu Maryi. Ten głos usłyszałem jako wewnętrzne natchnienie jako czwarty biskup częstochowski”.
W swoim orędziu na początek swojej posługi w Kościele częstochowskim określił radykalnie swoje miejsce oraz wypływającą z niego misję: „Chcę pod krzyżem stać przy Tobie. W ten sposób chcę oddać dziełu Odkupienia wszystkie swoje siły, całe swoje życie, wszystko, co posiadam. … I ja, Wasz biskup pragnę istnieć dla Was. Wam poświęcić cały czas, całe życie a nawet śmierć”.
Życzenia:
Wszystkie te cechy, każą nam widzieć w abpie Stanisławie nie tylko naszego kolejnego Pasterza ale:
– współczesnego PROROKA naszego częstochowskiego Kościoła,
– wytrawnego i niezmordowanego NAUCZYCIELA, SIEWCĘ Słowa nie zniechęcającego się
i nie cofającego przed niczym, by tylko dotrzeć z Dobrą Nowiną do swoich diecezjan,
– niezmordowanego SZAFARZA wielorakiej łaski Bożej szczególnie łask sakramentalnych,
– odważnego, roztropnego i miłosiernego PRZEWODNIKA dla kapłanów i wiernych świeckich.
Dziękujemy Ci, Ojcze, za to, że wraz z Maryją wytrwałeś przy Krzyżu Chrystusa i przy krzyżu życiowym każdego z nas przez Twoje krzepiące słowo, modlitwę oraz obecność na naszych życiowych drogach.
Mając na uwadze troskę o przyszłość Kościoła Częstochowskiego, dla którego jak sam wyznaje nasz Jubilat, chce oddać wszystko, zakończmy tę laudację słowami modlitwy, która wyszła spod pióra samego Jubilata:
„Proszę Cię Maryjo, trwaj ze swoim umiłowanym Kościołem częstochowskim w dźwiganiu jego krzyża także na drogach jego przyszłości, na drogach coraz większego zmagania się z duchem tego świata, który usiłuje wyrwać świat z ręki Boga i urządzać go po swojemu… Umiłowana Matko archidiecezji częstochowskiej, … bądź zawsze ze swoim Kościołem, pamiętaj o nim i czuwaj nad nim, by i w przyszłości pozostał Ci nadal wierny”.
KF
