W całym Kościele na Mszach św. roratnich spotykają się wierni, aby wspólnie przygotować się na przyjście Chrystusa. Najbardziej na święta Bożego Narodzenia czekają najmłodsi i to właśnie roraty z ich udziałem są przeżywane jak przystało na Adwent z radością. Dzieci docierają do parafii z lampionami i w uroczystej procesji przez wyciemniony kościół przychodzą na Eucharystię. Procesyjnemu wejściu towarzyszy śpiew pieśni adwentowych.
Specyfika rorat dla dzieci polega na dialogowanych kazaniach, podczas których najmłodsi wierni odpowiadają na pytania księdza. Tegoroczne rozważania adwentowe oparte są na pomocach katechetycznych pod tytułem: Z dawna Polski Tyś Królową Maryjo, które przygotował Wydział Duszpasterski Kurii Metropolitalnej w Częstochowie. Metoda dialogowanych kazań sprawdza się, o czym przekonaliśmy się w parafii katedralnej podczas wczorajszych wieczornych rorat. Kazanie ks. Mariusza Janika porwało dzieci.
– Drogie dzieci jakie hasło ma ten rok duszpasterski jaki zaczęliśmy w kościele w minioną niedzielę? – pytał kaznodzieja. – Idźcie i głoście – chórem odpowiadały dzieci. – A co właściwie mamy głosić? A może kogo? – dociekał wikariusz? – Ewangelię – zgłasza się Maja z pierwszego rzędu, – Dobrą Nowinę – dopowiada Krzysiu siedzący dwie ławki dalej żywo zaangażowany w kazanie.
Czym dla samym dzieci jest udział w roratach? Co zapamiętają? I co o ich uczestnictwie sądzą rodzice? – Chodzę na roraty odkąd pamiętam. Zawsze mam lampion i lubię nim świecić księdzu i ministrantom jak idziemy w procesji. Fajne są też pieśni adwentowe, które śpiewamy – dzieli się Natalia. – Właściwie na roraty to nie ja zabieram dzieci, ale one zabierają mnie. Kiedy zaczyna się Adwent wraca pytanie bumerang: mamo, a pójdziesz z nami na roraty? Cieszę się, że syn i córka tak chętnie uczestniczą w tym przygotowaniu do świąt, to bardzo ważne – tłumaczy p. Agnieszka, jedna z mam obecnych na roratach.
Nazwa “roraty” pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście, rozpoczynającej się od słów “Rorate caeli desuper” – “Spuśćcie rosę niebiosa”.
