Wieniec to jeden z najbardziej znanych symboli Adwentu. Umieszczone w nim świece symbolizują cztery kolejne niedziele, które dzielą nas od momentu narodzenia Jezusa Chrystusa. Okrągły kształt wieńca adwentowego symbolizuje kulę ziemską, wieczność i Boga.
Historia wieńca związana jest z postacią Johanna Wicherna (1808-1881) z Północnych Niemiec, ewangelickiego teologa i pioniera pracy społecznej. O szczegółach mówi ks. Mariusz Bakalarz, rzecznik archidiecezji częstochowskiej.
– Pierwszy wieniec stworzył dla swoich wychowanków w prowadzonej przez siebie świetlicy. Później z Hamburga przeniósł się do Berlina, gdzie zwyczaj wieńca spotkał się z aprobatą wielu osób. Najpierw w rodzinach ewangelickich, a w latach 20. XX wieku przyjął się również wśród katolików.
Wieniec poświęcany jest w sobotę przed pierwszą niedzielą Adwentu. Każda z czterech umieszczonych w nim świec interpretowana jest w inny sposób.
– Mówi się, że pierwsza ze świec symbolizuje Adama i Ewę. Druga patriarchów narodu izraelskiego. Trzecia odnosi się do króla Dawida. Ostatnia symbolizuje proroków, którzy zapowiadali Chrystusa. Pamiętajmy, że wieniec adwentowy nie jest jedynie przedświąteczną ozdobą. To symbol oczekiwania na narodzenie Zbawiciela.
W starożytności wieniec, zazwyczaj z liści wawrzynowych, był symbolem zwycięstwa. Przez swoją inicjatywę Johann Wichern chciał zachęcać do refleksji nad zwycięstwem Chrystusa nad grzechem i śmiercią. Światło miało być symbolem nadziei i odrzucenia zła, jakie szerzy się w ciemnościach. Teolog pragnął też, aby w czasie Adwentu, kiedy wcześnie zapada zmrok, nabożeństwa przy świecach wnosiły w życie wiernych trochę ciepłego światła.
ABK