Kościół częstochowski zyskał sześciu nowych kapłanów. W wigilię Zesłania Ducha Świętego, 27 maja diakoni archidiecezji częstochowskiej przyjęli święcenia prezbiteriatu. Sobotniej uroczystości w Archikatedrze Świętej Rodziny przewodniczył metropolita częstochowski, abp Wacław Depo.
W wygłoszonej w tym dniu homilii abp Depo zwrócił uwagę, że w przededniu Święta Zesłania Ducha Świętego doświadczamy wyjątkowej chwili, podczas której dotychczasowi diakoni rozpoczynają drogę naśladowania Jezusa:
– Przeżywamy szczególny czas modlitw o dary Ducha Świętego, który zwołuje nas dzisiaj do świątyni katedralnej, aby sześciu diakonów głębiej związało się Chrystusem, jedynym i wiecznym Kapłanem i jedynym pośrednikiem w sprawach pomiędzy Bogiem a ludźmi.
Metropolita Częstochowski podkreślił, że to dzięki Jezusowi Kościół otrzymał kolejnych kapłanów. Zaznaczył, że to On otwiera serca na dar powołań:
– Potwierdzamy dzisiaj Maryjną szkołę wiary i zjednoczenia z Chrystusem. Chociaż zdajemy sobie sprawę z faktu, że nosimy ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była ta przeogromna moc, a nie z nas. Odkrywamy, że Jezus, stając się naszym Bratem w człowieczeństwie, nie przestaje być Nauczycielem i Panem, albowiem cała tajemnica łaski wybrania i posłania spoczywa w Jego ręku.
– Wiara w Niego i Jego moc Sakramentu kapłaństwa musi przechodzić próby, ale pamiętajcie, że On jest z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. – głosił kaznodzieja i dodał – Nie głosimy siebie samych, ale Chrystusa. Nasze posłuszeństwo wyraża się także tym, że wierzymy z Kościołem. Nie ma Prawdy samej gdzieś w głębi człowieka, Ona jest uosobiona w Jezusie Chrystusie i idzie do nas.
W czasach, gdy zmagamy się z coraz mniejszą liczbą powołań, powinniśmy się z ogromną ufnością i wiarą modlić szczególnie za kapłanów. Metropolita Częstochowski zaznaczył, że bez nich nie byłoby sakramentów, w tym Eucharystii, która jest dla nas wszystkich źródłem życia:
– Z Eucharystią jest związane kapłaństwo – jedno bez drugiego nie może istnieć. Dlatego w tym wypadku księża są, według ekonomii Bożej, konieczni dla sprawowania Eucharystii i uobecniania Chrystusa na ołtarzach świata i w szafarstwie Sakramentów Świętych.
Rektor Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego, ks. dr hab. Ryszard Selejdak zwrócił uwagę, że neoprezbiterzy powinni w swej posłudze skupić się na naśladowaniu Jezusa Chrystusa:
– Trzeba się cieszyć, że mamy nowych robotników do winnicy pańskich. Trzeba im życzyć, by byli kapłanami na wzór Jezusa Chrystusa, najwyższego Kapłana.
– Ostatni etap seminarium to skupienie się na naśladowaniu Chrystusa. Jest to, właściwie rzecz biorąc, upodobanie w woli Ojca. To jest pierwsze takie najmocniejsze upodobnienie się do Chrystusa w kapłaństwie służebnym, co podkreśla Sobór Watykański II. – mówił ks. Michał Pabiańczyk, który poprowadził rekolekcje dla przyszłych neoprezbiterów na tydzień przed święceniami — Główną myślą tematyczną jest to, że Ewangelie są cały czas skupione na Eucharystii. Ten kult ma być w Duchu i w Prawdzie. Ostatni tydzień rekolekcji idzie po linii Jezusa Chrystusa, który pełni wolę Ojca w Duchu służby, wobec oblubienicy, którą czyni Kościół. Główną myślą przewodnią jest postać Dobrego Pasterza. To naśladownictwo Jezusa jest w myśl pasterza, niosącego owce na swoich ramionach, gotowego poświęcić nawet swoje życie, by przyprowadzić te owce z powrotem do swojego stada.
Ks. Adrian Figurski stwierdził, że same rekolekcje pozwoliły mu wyciszyć emocje, by w dniu święceń skupić się na osobie Jezusa Chrystusa:
– Byliśmy na rekolekcjach w Olsztynie u sióstr Honoratek, które prowadził nasz Ojciec Duchowny. Był to dla nas wyjątkowy czas, który pokazał nam, że w kapłaństwie najważniejszy jest Jezus. Dziś właśnie tak patrzę na ten sakrament – jak na Chrystusa, który z miłością patrzy na mnie. W pewien sposób nie pozwala nam być z tym darem samemu, ale iść i głosić go dalej.
Ks. Karol Iwańczak zdradził, że święcenia wywołują w nim uczucie szczęścia i spełnienia:
– Jest pełna radość po tych sześciu latach wyczekiwania. Był to etap wyczekiwania, ale też nadziei. Jest taka świadomość, że Pan Bóg w tym wszystkim błogosławi, bo mimo że jestem człowiekiem słabym i pełnym wad, to jednak Bóg dodaje sił i radości, co sprawia, że człowiek może się spełniać i być szczęśliwym.
Ks. Paweł Wilk również stwierdził, że jego nastawienie do tej wielkiej chwili jest pozytywne, szczególnie w porównaniu do święceń diakonatu:
– Bardzo spokojne i bardzo radosne. Ilekroć ktoś mnie pyta o nastawienie, to wtedy wspominam diakonat – to był moment wejścia i nerwów. Teraz jest po prostu radość, wielka radość.
Ks. Sebastian Woźniak wyznał, że przez sześć lat nauki w seminarium z wielką niecierpliwością wyczekiwał tej wielkiej chwili:
– Człowiek się doczekał tego momentu, po tym długim czasie przygotowań. Jestem zestresowany, bo nadal nie dociera do mnie, do jak wielkich rzeczy Bóg mnie zaprasza — do celebrowania Eucharystii, szafowania sakramentami… do dawania żywego Boga ludziom.
– Ogromna radość w sercu i w całej mojej osobie. – wyznał ks. Tomasz Nowak, mówiąc o emocjach, jakie towarzyszyły mu podczas święceń – Tyle lat wyczekiwany moment spełnia się właśnie teraz. Mogę w końcu stanąć przy ołtarzu i służyć Bogu tak, jak mnie do tego powołuje. Dawać Chrystusa ludziom.
Ks. Mariusz Mroczkowski wspomina dzień, gdy poczuł, że został powołany do kapłaństwa. Wówczas był małym chłopcem:
– Przypominam sobie pewne wspomnienie, gdy wybrałem się z moją babcią w pierwszy czwartek miesiąca na nabożeństwo w intencji kapłanów. Miałem wtedy 5-6 lat. Gdy Msza św. się zakończyła, ksiądz wystawił Pana Jezusa w Monstrancji, zapytałem się jej, kto tam się znajduje. Ona mi powiedziała, że Pan Jezus. Nie mogłem wtedy w to uwierzyć, że sam Syn Boży jest wśród nas. Równocześnie w tym momencie rozpoczęła się moja droga ku kapłaństwu.
W niedzielę, 28 maja neoprezbiterzy odprawią pierwsze Msze św. w swoich parafiach. Za tydzień natomiast sprawowane będą prymicje diakonów, którzy przyjęli święcenia 20 maja.
LN
Galeria: Radio Fiat
