8 sierpnia Kościół obchodzi liturgiczne wspomnienie św. Dominika Guzmana, pochodzącego z Hiszpanii prezbitera, żyjącego i posługującego na przełomie XII i XIII wieku. Jego testament duchowy, mimo upływu ponad 800 lat, wciąż jest bardzo żywy, zwłaszcza dzięki mobilności i elastyczności zakonu, który stworzył.
Powołany przez niego w średniowieczu Zakon Kaznodziejski, nazywany potocznie „dominikanami”, współcześnie wykorzystuje nowoczesne metody komunikacji za pośrednictwem portali społecznościowych, by w XXI wieku skutecznie głosić Ewangelię wśród młodego pokolenia. Mimo upływu stuleci i mimo nowych narzędzi ewangelizacji, dziedzictwo św. Dominika pozostało niezmienne, co szerzej wyjaśnia br. Kacper z Krakowa, spędzający lato w Sanktuarium Matki Bożej Gidelskiej:
Duchowość św. Dominika związana jest z głoszeniem Ewangelii, a to zawsze jest aktualne. Cechami konstytutywnymi Dominika było współczucie i głoszenie Słowa Bożego. To współczucie było szczególnie obecne gdy na południu Francji nauczał heretyków. I to jest w św. Dominiku niesamowite, że on nigdy nie patrzał na nich z góry.
Św. Dominik został zapamiętany jako człowiek gorliwej modlitwy i adoracji, a z uwagi na ciągłą wędrówkę, często modlił się w drodze, pieszo przemierzając nierzadko ogromne dystanse w obszarach dzikich i odludnych. Podróżniczy charakter jego posługi wypływał z przekonania, że głosić Ewangelię należy zwykłym ludziom, rozmawiając z nimi prostymi słowami, co skłaniało go do ciągłych podroży, podczas których nieustannie ewangelizował:
Św. Dominik był tym, który potrafił usiąść z karczmarzem i rozmawiać z nim całą noc o Panu Jezusie, ale nie po to, by go jakoś pouczać czy pokazać swoją wyższość, ale żeby po prostu z nim porozmawiać. Taka postawa była dla niego strasznie ważna.
Św. Dominik urodził się w Hiszpanii, jednak jego kult szczególnie mocno rozwinął się w Bolonii na północy Włoch, gdzie w 1220 roku po raz pierwszy zebrała się kapituła generalna zakonu dominikanów. Zmarł 6 sierpnia 1221 roku. Został kanonizowany przez papieża Grzegorza IX 13 lat później, w 1234 roku. W 1946 roku, w oparciu o badania czaszki świętego, stworzono popiersie, które oddaje prawdziwość jego rysów twarzy. Znajduje się ono w Bazylice św. Dominika w Bolonii.