W klasztorze jasnogórskim od kilkuset lat istnieje tradycja śpiewania tzw. „Klęczek”, czyli nabożeństwa ku czci Matki Bożej, przeżywanego jak sama nazwa wskazuje, w pozycji klęczącej. Historycznego wymiaru dodaje fakt, że nabożeństwo to jest prawie w całości wykonywane w języku łacińskim.
Jedną z okazji do odprawienia „Klęczek” jest święto Ofiarowania Pańskiego, nazywane potocznie świętem Matki Bożej Gromnicznej. To właśnie z uwagi na maryjny wymiar tego święta, w środę 2 lutego po raz kolejny odprawiono na Jasnej Górze to historyczne nabożeństwo. Więcej na temat Klęczek opowiedział o. Grzegorz Prus, jasnogórski historyk:
Nabożeństwo „Klęczek” jest – można powiedzieć – rozbudowane wokół Litanii Loretańskiej. To jest takie nasze tradycyjne nabożeństwo, związane z jasnogórskim sanktuarium. To jest po prostu Litania Loretańska śpiewana w języku łacińskim na melodię jasnogórską i do tego jest jeszcze szereg innych modlitw. Wszystko jest w języku łacińskim z wyjątkiem jednej pieśni.
Klęczki są nabożeństwem wyjątkowym z tego względu, że praktykuje się je wyłącznie na Jasnej Górze. Szczególnego znaczenia nabożeństwo to nabrało w czasach carskich:
Dla nas ma taką wartość historyczną, bo to jest bardzo stare nabożeństwo. I nawet w czasie zaborów, kiedy przez decyzje władzy carskiej nie wolno nam było odmawiać wspólnych modlitw. I właśnie jedyną wspólną formą modlitwy, którą wolno nam było odmawiać, to były właśnie te Klęczki, więc one mają wielką wartość historyczną.
Dawniej „Klęczki” odprawiane były w Kaplicy Matki Bożej co sobotę. Obecnie Ojcowie Paulini wciąż praktykują to nabożeństwo każdej soboty, ale w kaplicy zakonnej. Natomiast w Kaplicy Matki Bożej i przy udziale wiernych „Klęczki” odprawiane są tylko w najważniejsze święta maryjne.
