Piękna, młoda i niewinna… Niezłomna w obronie wiary chrześcijańskiej, za co poniosła śmierć męczeńską. Agata Sycylijska należy do grona najbardziej czczonych świętych. Kościół katolicki wspomina ją 5 lutego.
Według źródeł historycznych Agata żyła w latach 235-251 za panowania cesarza Decjusza. Czasach, kiedy trwały jedne z najbardziej krwawych prześladowania chrześcijan w historii imperium rzymskiego – tłumaczy ks. Mariusz Bakalarz, rzecznik archidiecezji częstochowskiej:
– Jej imię z greki znaczyło „dobra”. Taka też była. Opisy jej męczeństwa są rzeczywiście bardzo poruszające i przerażające. Zadano jej okrutne cierpienie tylko po to, aby zdradziła wiarę i porzuciła Chrystusa. Kiedy mówimy o męczennikach, łatwo uciekamy do pierwszych wieków. Często nie zdajemy sobie sprawy z faktu, że chrześcijanie cierpią również teraz. Prześladowania są bardzo brutalne.
Po przyjęciu Chrztu św. Agata postanowiła poświęcić się Jezusowi i żyć w czystości. Jej wyjątkowa uroda zwróciła uwagę Kwincjana, namiestnika Sycylii, który zaproponował jej małżeństwo. Odmowa kobiety wzbudziła w mężczyźnie nienawiść i pragnienie zemsty. Kwincjan aresztował Agatę i próbował pozbawić jej dziewiczej niewinności, oddając pod opiekę rozpustnej kobiety. Później skazał Agatę na tortury, podczas których odcięto jej piersi. W tym czasie miasto miało nawiedzić trzęsienie ziemi, w którym zginęło wielu pogan. Przerażony namiestnik nakazał zaprzestać tortur, ponieważ dostrzegł w sytuacji karę Bożą. Ostatecznie Agata poniosła śmierć, rzucona na rozżarzone węgle, 5 lutego 251 roku. Na pamiątkę jej wspomnienia święci się pieczywo, sól i wodę:
– Wodę i sól poświęca się, aby samemu się nimi pożywić. Często daje się je zwierzętom w celu ochrony przed chorobami. Wypieka się również specjalne chleby św. Agaty, który chronić miały przed pożarem. Zasuszony chleb przechowywany był w domach i budynkach gospodarczych. To dawna tradycja, aby św. Agatę wzywać jako patronkę od pożarów (również tych, które niszczą to, co w nas duchowe).
W ikonografii św. Agata przedstawiana jest w długiej sukni, z kleszczami, którymi ją szarpano. Atrybutami są m.in.: chleb, dom w płomieniach, kość słoniowa – znak czystości, niewinności oraz siły moralnej, obcięte piersi na misie oraz płonąca świeca – symbol Chrystusa.
ABK